کد مطلب:36148 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127
«پس بر حذر باش كه مرگت فرا برسد و تو در حال بدی باشی كه در دل از آن، سخن توبه را بگوئی و مرگ مهلت نداده و میان تو و توبه ی از آن گناه، حائل گردد و در این هنگام است كه تو خود را به دست هلاكت سپرده ای» حال سیئه و بد، حال گناه و اتنحراف است. آری هیچ حالی بدتر ازحالت روی گردانی از خدا و آلودگی بهگناه و فساد نیست. امام بزرگوار حضرت امیرالمومنین علیه السلام در دعای كمیل نیز از حال گناه و غفلت به عنوان سوء حال یاد كرده و می گویند: «و افرط بی سوء حالی»، خداوندا بدی حال من پیشروی كرده و از حد گذاشته است. در هر حال كه انسان گناهكار یكی از دو حالت را دارد: یا اصلا توجه به بدی حال خود ندارد و در غفلت محض است كه آن حالت، سخن خطرناك می باشد و یا توجه دارد كه بد راهی پیش گرفته و درك می كند كه عمل او خطرناك است و [صفحه 181] چون بكلی از خدا نبریده و احساسات دینی او فرو نخوابیده است با خود می گوید توبه می كنم این حالت دوم هر چند از اولی بهتر است ولیكن خالی از خطر نیست بلكه خطر بزرگی دارد كه اگر به همین مطلب خود را قانع كند ممكن است مرگ، ناگهان برسد و مجال توبه به او ندهد و در همان حال زشت و ننگین، وارد جهان ابدی شود. و امام بزرگوار، فرزند خود و همه ی اهل عالم را از اینكه با چنین وضعی مواجه گردند كه توبه را به تاخیر انداخته و توبهنكرده بمیرند و در نتیجه هلاك ابدی را برای خود فراهم بیاورند بر حذر میدارند.
(فكن منه علی حذر ان یدركك و انت علی حال سیئه قد كنت تحدث نفسك منها بالتوبه فیحول بینك و بین ذلك فاذا انت قد اهلكت نفسك)
صفحه 181.